’s Morgens hadden we als vrijwilligers overleg. Het KNMI geeft code geel op. Is het dan wel verstandig om open te zijn? We besluiten nog eens goed de betekenis van de code te lezen en hakken de knoop door dat het verantwoord is. Maar misschien nog wel het belangrijkst: wat als er iemand de wind en regen zou trotseren en we dan dicht zouden zijn? Het kan altijd dat we niet iedereen bereiken via de appgroep.

Ieder ontmoetingsmoment is het weer spannend met hoeveel bezoekers we zullen zijn. Maar vandaag een beetje extra spannend. Het waait al flink als de eerste bezoekers binnen druppelen. De natte jassen worden aan de kapstok gehangen en snel schenken we wat warms in. Even later stapt ook een moeder met 2 kinderen binnen. De ruimte vult zich al aardig met stemmen. Iedereen geniet. Dat er een weerswaarschuwing was hadden ze totaal niet meegekregen. Dus pakken de vrijwilligers hun mobiel om ‘buienradar’ te laten zien en de kleurcodes uit te leggen.

Om 5 uur trekken we de deur van House of Hope weer achter ons dicht. Wat een heerlijke middag! 5 moeders en 2 kinderen… het gaat niet om de aantallen, het gaat om de tijd die we voor elkaar hebben. Vandaag was dat nog iets meer dan anders.